Rabbimin Kulu

Geçtiğimiz "Kurban Bayramı" vesilesi ile kurban kesmenin hikmeti üzerine yaptığım bir tefekkür, peş peşe bir fikir silsilesi elde etmemi sağladı. Bu fikirler de şöyle oluştu;

1. Yıl içerisinde nefsimiz için kesilip tükettiğimiz o kadar hayvan arasında, bir seferlik Allah için kesip tüketmek ve böylece bize bu imkan ve müsadeyi Allah'ın verdiğini hatırlamak/hatırlatmak kurban kesmenin en büyük hikmetidir.


2. Bu imkan ve müsadeyi Allah'ın verdiğini hatırlamak, onların da bir canlı olması münasebeti ile, onların da Allah'ın kulu olduğunu ve Allah'a saygı gereği, onlardan faydalanırken bu mahlukatlara da saygı duyulması gerektiğini hatırlatır.


3. Böylece bunun da ötesinde kendisinden faydalanılsın veya faydalanılmasın, tüm mahlukatlar Allah'ın kulu olduğu için tüm hayvan ve bitkilere saygı ve merhamet göstermek, onlara karşı dahi haddi aşmamak ve zulmetmemek gerektiği de görülür.


4. Yani, Allah'ın onlar için de "Koyun, kedi-köpek, karınca... vs. de benim kulum iken ve bir noktaya kadar onlardan faydalanmana/müdahale etmene izin vermişken; haddi aşıp o kullarıma neden zulmettin?" diye bize soracağı anlaşılır.

Peki bu durumda biz insanlar da Allah'ın kulları değil miyiz?

Yasin Suresi 13 - Köy Halkı ve Elçiler Kıssası

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَاضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا اَصْحَابَ الْقَرْيَةِ اِذْ جَٓاءَهَا الْمُرْسَلُونَ⚛
(Ey Muhammed!) Onlara, o memleket halkını örnek ver. Hani oraya elçiler gelmişti. (Yasin Suresi, 13)

Yasin Suresi - (Kuran'ın Kalbi) yazısında bahsettiğim gibi, Yasin Suresi baştan sona merhamet içermektedir. Bu ve sonraki ayetlerde de kendilerine elçiler gelen bir köy halkının yaptıkları ve yaşadıkları; örnek, ders ve ibret olarak verilmektedir. Örneğin verilme tarzı ve olayın anlatılma şekli ise hem elçilerde hemde o elçilere uyan bir adamda, o halk üzerindeki merhametlerini göstermektedir. Allah Teala'nın (c.c.) bu olaydan Kur'an'da gayet belagatli olarak bahsetmesi ise o merhameten ne kadar çok memnun olduğunu ve merhamet etmeyi ne kadar çok sevdiğini gösterir.

Bu ayetler ile anlatılan olayı, ayetler üzerine edindiğim tefekkürler ile, yine hikayeleştirerek aktarmak istiyorum. Böylece hem bu olay anlaşılsın, hem içerisindeki merhamet görülsün; hem de inanmayan bir kafir halk üzerine gösterilen bir merhameti öven Allah Teala'nın (c.c.), müslüman bir kardeşimiz üzerine göstereceğimiz merhametten (hatalı olduklarını bilsek dahi) ne kadar hoşnut olabileceği anlaşılsın.

BÖLÜM 3: Hz. İsmail (a.s.) ve Beytullah

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ⚛
Hani İbrahim, İsmail ile birlikte evin (Beytullah'ın) temellerini yükseltiyor, “Ey Rabbimiz! Bizden kabul buyur! Şüphesiz sen hakkıyla işitensin, hakkıyla bilensin” diyorlardı. (Bakara Suresi, 127)

Beytullah'ın ikinci tarihi Hz. İbrahim (a.s.) ve oğlu Hz. İsmail (a.s.) ile başlamaktadır. Çünkü Nuh Tufanı ile Beytullah gizlendikten sonra tekrardan onlar ile ortaya çıkarılmıştır. Ayrıca bu iki peygamberin Rasulullah'ın (a.s.m.) ataları olması, onları da tanımayı gerektirmektedir. Üstelik Hz. İbrahim'in (a.s.) diğer oğlu Hz. İshak (a.s.) soyundan birçok peygamber gönderilmesine rağmen, Hz. İsmail (a.s.) soyundan sadece Rasulullah'ın (a.s.m.) gönderilmesi de bir çok hikmetler içermektedir.